Door Cynthia Meevis
You never climb the same mountain twice, not even in memory. Memory rebuilds the mountain, changes the weather, retells the jokes, remakes all the moves.” – Lito Tejada-Flores
Het leven is een weg vol diepe dalen en hoge hoogtes. Toch wordt social media steeds meer gevuld met beelden van die hoge hoogtes. Het beeld kan ontstaan dat de weg ernaartoe, “the bumpy road” nooit heeft bestaan. Het kan een ander demotiveren om dat maar continu te zien. Quotes als ‘the best views comes after the harderst climbs’ moeten motiveren om maar door te gaan tot je de top hebt bereikt. Maar ja en dan? Hoe zijn de omstandigheden als je de top hebt bereikt? Sta je daar alleen of ben je met anderen? Afgelopen week liep ik de trail bij de kliffen van Howth. Het bleek uiteindelijk een wandeling die het leven goed representeert.
De kliffen van Howth
Op twintig minuten afstand van Dublin, ligt Howth is een klein vissersdorpje wat tegelijkertijd ook een schiereiland is. Vroeger bepaalde eb en vloed of dit schiereiland toegankelijk was voor de wandelaar of de automobilist, tegenwoordig is dit schiereiland met een vaste verbindingsweg te bereiken. Bij de haven van Howth heb je uitzicht op een klein afgelegen eiland met de naam Irelands eye. Tegenwoordig wordt dit eiland ingezet als vogelreservaat waar verschillende (bedreigde) vogelsoorten vrij kunnen leven. De weersomstandigheden waren op deze dag prima. Het was gemiddeld 4 graden maar de zon scheen fel. De route begon met een flinke klim omhoog, maar vol goede moed en motivatie was deze prima te doen. Ondanks dat zo’n klim pittig is, kon ik continu uitzicht houden op de zee en zag ik de kliffen steeds dichterbij komen. Eenmaal bij de kliffen aangekomen werf het pad steeds ruiger.
Er waren geen hekken die wandelaars konden beschermen, dus bij meerdere misstappen kon je zo vallen. Ik merkte bij mezelf dat ik daardoor wel angstig werd. Mijn gedachten gingen van: ‘Oh, met mijn klunzigheid is de kans groot dat ik naar beneden val.’ tot ‘Maar ik wil daarboven ook wel op dat bankje zitten om van het uitzicht te genieten.’ Na het innerlijk debat van 20 seconden, besloot ik om de tocht door te zetten, er liepen immers meerdere mensen, dus ik moest het toch ook kunnen? Eenmaal wandelend, ben je niet meer met die innerlijke strijd bezig, je bent bewust met elke stap bezig die je zet. Omdat ik voor een eerste keer dit ruige pad bewandelde moest ik goed opletten waar ik mijn voeten plaatsten. Na elke kilometer stond een bankje. Vaak met een naamplaatje ter ere van een bijzonder persoon. Elke bank gaf een ander adembenemend uitzicht op de zee, op de kliffen of op een vuurtoren in de verte.
Hoe verder de route vorderde hoe ruiger het pad werd, en hoe nauwer de paden werden. De ene keer daalde je stevig af, de andere keer was het een pittige tocht naar boven. Hoe meer klimmen er waren, hoe meer de gedachten gingen stromen, die met dit moment te maken hadden. ‘Ga terug, je redt het toch niet.’ ‘Het is nog zover.’ ‘Waarom zou het jou wel lukken?’ Het enige wat hielp was om je blik op de horizon voor je te houden, jezelf motiverende woorden in t spreken en door te blijven wandelen. En mocht je een bankje zien, dan had je de keuze om te gaan zitten en te genieten van het uitzicht. Op dat moment ben je alleen met jezelf en met je route bezig. Niet met wat anderen vinden van jou, van je doelen of van hoe je eruitziet. Je bewandelt jouw pad.
Je hoeft de route niet alleen te lopen.
Bijna aan het einde van de route bij de kliffen zag ik in een man op een bankje zitten. Hij genoot zichtbaar van het uitzicht. Eenmaal aangekomen bij het bankje vroeg ik of ik naast hem mocht zitten. Minuten gingen in stilte voorbij. Tot hij ineens in een prachtig Iers dialect zei: ‘Mijn vrouw zit beneden in het dorp bij de haven een kop koffie te drinken en een boek te lezen. Niet dat ik niet van boeken hou, maar deze tocht en dit uitzicht, het is toch adembenemend.’ Ik vroeg hem waarom zijn vrouw niet meewandelde. Dit kan natuurlijk een duizend redenen hebben, maar zijn antwoord had ik niet verwacht: ‘Ze durft niet deze route te lopen. Er is geen balustrade waar ze zich aan vast kan houden, bang om te vallen, terwijl ik haar zo graag wil helpen.’ Hij pauzeerde even en keek me aan. ‘Deze route is voor mij een mooie metafoor van hoe je met dingen in het leven om kunt gaan. Elke keer leer ik weer wat nieuws van deze route, mijn vrouw is altijd al voorzichtig geweest met het overwinnen van twijfel en onzekerheden. Maar ik blijf hopen dat ze eens met me mee wil en dit uitzicht in het echt wil bekijken met mij.’ De man stond op, tilde zijn hoed op om mij gedag te groeten en vervolgde zijn pad. Een beetje verbouwereerd bleef ik voor mij uit staren. Waarom zou iemand in het dorp blijven, terwijl zij het fysiek wel aan zou kunnen, om niet van dit uitzcht te genieten?
Net als zijn vrouw zie ik om mij heen meer mensen die kiezen om niet een gewaagde, andere route te bewandelen. Niet omdat ze het niet willen, maar omdat angsten kunnen verlammen. Waar zit jouw angst om jouw gewenste route te bewandelen? Is het dat er geen bescherming is? Ben je bang voor jouw top? Wat mensen daarvan vinden? Of ben je zelf bang voor de persoon die je zou kunnen zijn?
Angst is een normale emotie die je helpt om te reageren wanneer er gevaar dreigt. Probeer dit gevoel niet weg te stoppen, want het is een belangrijk teken, er zit veel informatie in. Geef het heel even de ruimte en erken het gevoel en sta hier even bij stil. Vergeet niet goed (door je angst) adem te halen. Wanneer je angstig bent, gaat je energie heel hoog zitten en je adem stokt in je keel. Haal bewust rustig en diep adem. Daarmee breng je de energie omlaag. Herhaal dit tot je steeds rustiger wordt. Stel jezelf de vragen: In welke situatie voel ik me nu angstig? Waar ben ik bang voor? Hoe reageer ik nu? Hoe zou ik idealiter willen handelen in zo’n situatie? Bedenk vervolgens een plan van aanpak van maximaal 3 stappen hoe je daar gaat komen. Verzin een korte hulpzin, vraag of handeling die jou hierbij gaat helpen.
De route van Howth is voor mij een prachtige metafoor van het leven geworden. De route is niet alleen vlak. Het is een continue cirkel van klimmen en afdalen. De omstandigheden van jouw loop bepalen niet hoe je jouw wandeling ervaart. Dat doe jijzelf. Wees je bewust van elke stap, weet dat elke stap, waar je momenteel ook bent op jouw route, voor een logisch doel is. Ook al zie je dat nu nog niet. En neem om de kilometer eens plaats op dat bankje. Geniet van het uitzicht, haal diep adem en reflecteer. Er is geen eindstation er zijn enkel bankjes.